دوربین DSLR یا گوشی ؟

در این مقاله قصد داریم به صورت کامل به بررسی سوال دوربین DSLR یا گوشی بپردازیم و آنرا از جهات مختلف بررسی کنیم.

در سال‌های اخیر عده‌ای از صاحب نظران پیش بینی کرده‌اند که دوربین گوشی‌های هوشمند به زودی به سطح دوربین‌های DSLR رسیده و جای دوربین‌های دیجیتال و دوربین‌های بدون آینه را می‌گیرند. این واقعا ادعای بزرگی است و با وجود پیشرفت‌های چشمگیری که صنعت دوربین گوشی‌های هوشمند داشته، اما هنوز نمی‌توان کاملا این ادعا را قبول داشت.

ما در این مقاله قصد داریم این ادعا را از جهات مختلف بررسی کنیم و به یک نتیجه کلی در مورد سوال ” دوربین DSLR یا گوشی ؟ ” برسیم.

 

اصلا چرا باید دوربین‌های دیجیتال را با گوشی‌های هوشمند مقایسه کنیم ؟!

احتمالا بسیاری از شما هنگام برخورد کردن با این سوال بلافاصله به این فکر خواهید افتاد که اساسا چنین مقایسه‌ای صحیح نیست و هر کدام از این دو ابزار عکاسی کارکرد متفاوت و خاص خودشان را دارند. به لحاظ فنی و تخصصی این موضوع کاملا درست است اما دوربین گوشی‌های هوشمند امروزه آنقدر پیشرفت داشته‌اند تا حداقل ارزش مقایسه با دوربین‌های حرفه‌ای را داشته باشند.

ما در واقع باید بفهمیم که اساسا هر کدام از این ابزارها برای چه شرایطی مناسب‌ترند؟ برخی از افراد هنوز معتقد هستند که دوربین‌های DSLR در هر شرایطی نسبت به دوربین موبایل ارجحیت دارند. اما آیا واقعا این تفکر درست است؟ آیا هیچ شرایطی وجود ندارد که در آن دوربین موبایل کارایی بیشتری نسبت به یک دوربین DSLR داشته باشد؟

 

زمانی دوربین‌هایی که روی گوشی‌ها قرار می‌گرفتند تنها جنبه تبلیغاتی داشتند و به هیچ وجه کیفیت مناسبی را برای عکاسی ارائه نمی‌دادند. کمپانی‌های مختلف هم سعی می‌کردند تنها با عدد مگاپیکسل بازی کنند و با بالا بردن آن کاربر را به خرید گوشی مشتاق‌تر کنند.

اما طی یک یا دو سال اخیر صنعت عکاسی در گوشی‌های هوشمند به لطف تکنولوژی‌ها و پتنت‌های جدید که توسط کمپانی‌های مختلف ثبت می‌شوند، تا حد بسیار زیادی پیشرفت کرده و شاید حالا بتوان به راحتی آنها را بالاتر از دوربین‌های کامپکت و البته قابل رقابت با دوربین‌های DSLR متوسط دانست.

 

بر همین اساس، بعید هم نیست که کیفیت عکس دوربین‌های گوشی‌های هوشمند تا مثلا 10 سال آینده با دوربین‌های دیجیتال کنونی برابری کند؛ اما دقت کنید که منظور من دوربین‌های دیجیتال کنونی است ! نه دوربین‌های دیجیتال 10 سال آینده. پس بالاخره دوربین DSLR یا گوشی ؟!

حقیقت این است همانند صنعت رو به پیشرفت گوشی‌ها، فناوری حسگر دوربین‌های دیجیتال نیز سال به سال در حال پیشرفت است. بنابراین، هرچند ممکن است در دهه‌ی آتی گوشی هوشمندی بتواند عکسی هم‌تراز با یک دوربین DSLR فول‌فریم بگیرد، بسیار بعید است که قادر به رقابت با دوربین‌های دیجیتال هم‌ عصر خود باشد.

ممکن است شما بگویید اصلا مهم نیست و همان میزان کیفیت هم برای من راضی کننده است. اما مطمئن باشید که 10 سال دیگر نظری متفاوت نسبت ب امروز خواهید داشت. چرا که همزمان با پیشرفت تکنولوژی روز، سطح انتظارات شما نیز افزایش خواهد یافت. بنابراین وقتی کیفیت عکس دوربین موبایل خود را با کیفیت عکس دوربین دیجیتال مقایسه کنید، به ضعف دوربین موبایل خود اعتراف خواهید کرد.

 

تفاوت در چیست ؟

همانطور که من پول‌هایم را برای خرید یک دوربین DSLR جمع می‌کردم، قیمت ارز نیز بالا رفته و دوربین مورد علاقه من شانه به شانه من می‌دوید و حتی گاهی از من جلو می‌زد ! این رویا شاید به همین زودی‌ها محقق نمی‌شد، اما خوشبختانه کمپانی‌های سازنده گوشی‌های هوشمند در تمام این سالها تلاش کردند تا دوربین محصولات خود را بهتر از قبل کنند.

بله، دوربین DSLR به عکاس این امکان را می‌دهد تا از بین صدها لنز دقیقا گزینه مورد نیاز خود را انتخاب کند، عکس‌ها را به بهترین شکل بعد از عکاسی ویرایش کند یا در ابعاد بسیار بزرگ چاپ نماید. اما برای بیشتر ما که در نهایت می خواهیم با کمترین دردسر ممکن چند عکس بگیریم و بر روی اینستاگرام منتشر کنیم، مطمئن باشید دوربین یک گوشی پرچمدار امروزی حتی از نیازمان هم فراتر است.

اما واقعا تفاوت‌هایی که تا این حد دوربین‌های DSLR را از گوشی‌های هوشمند متمایز می‌کنند چیست؟ خب قطعا با کمی توجه به نام هر یک می‌توان فهمید که مخصوص چه کاری ساخته شده‌اند و شاید این کمی از جواب سوال ما باشد. دوربین‌های دیجیتال صرفا مخصوص عکاسی طراحی شده‌اند و نسبت به گوشی‌های هوشمند که عکاسی یکی از صدها قابلیت آنهاست، امکانات بیشتری مخصوص عکاسی ارائه می‌دهند.

از مهمترین این تفاوت‌ها می‌توان به سنسور بزرگتر، لنز دوربین قابل تعویض و تنظیمات دستی به صورت کامل اشاره کرد. البته تفاوت‌ها حقیقتا بسیار بیشتر هستند و در این مقاله سعی می‌کنم به طور کامل آنها را پوشش بدهم.

 

سایز حسگر

یکی از مهم‌ترین تفاوت‌ها بین دوربین‌های دیجیتال و گوشی‌های هوشمند در سایز حسگر یا سنسور آنهاست. البته اینکه سایز کوچکتر حسگر گوشی‌های هوشمند برای شما مشکل ایجاد می‌کند یا خیر به سبک عکاسی شما بستگی دارد. برای مثال امکان ندارد این موضوع در عکاسی خیابانی به چشم بیاید، اما قطعا برای عکاسی در شب تاثیر گذار خواهد بود.

اگر تولیدکنندگان گوشی هوشمند بتوانند دوربینی با اندازه‌ی حسگر یک اینچ را در گوشی‌های خود جای دهند حرکت عظیمی به حساب می‌آید؛ البته پاناسونیک چند سال پیش در گوشی اندرویدی خود این‌کار را انجام داد؛ اما این گوشی هرگز به بازار جهانی عرضه نشد و تنها به صورت یک طرح مفهومی فوق‌العاده باقی ماند.

 

گفتنی است سونی اولین سنسور 48 مگاپیکسلی دنیای موبایل را معرفی کرده است. این سنسور 1/2 اینچی با پیکسل‌های 0.8 میکرونی از فناوری Quad Bayer و پیکسل بینینگ استفاده می‌کند.

اگر نگاهی به مشخصات پرچمدارها بیاندازید متوجه می‌شوید اکثر آنها از یک حسگر 1/2.5 اینچی 12 مگاپیکسلی استفاده می‌کنند. با این ترکیب، اندازه هر پیکسل به 1.4 میکرون می‌رسد که در حال حاضر رقمی ایده آل برای گوشی‌های موبایل است.

 

در نتیجه بیشتر شرکت‌ها تلاش خودشان را روی بخش نرم افزاری معطوف کرده‌اند تا بتوانند از همین حسگر معمول بهترین نتیجه را بگیرند. در واقع اهمیت الگوریتم‌های پردازش تصویر برای تولید عکس نهایی اگر بیشتر از ویژگی‌های سخت افزاری نباشد، کمتر نیست.

در این بین شاید کمترین اهمیت را رزولوشن داشته باشد؛ فاکتوری که هنوز هم کاربران هنگام خرید دوربین بیشترین اهمیت را به آن می‌دهند. کمپانی‌های تولید کننده گوشی‌های هوشمند نیز به این موضوع پر و بال خوبی داده و به صورت سعودی سعی در افزایش تعداد مگاپیکسل دوربین‌هایشان داشتند !

حقیقت این است که یک دوربین هشت مگاپیکسلی که به خوبی تنظیم و بهینه شده باشد می‌تواند از دوربین به اصطلاح 40 مگاپیکسلی هواوی پی 30 پرو عملکرد بهتری داشته باشد. حسگر دوربین‌های DSLR کراپ سنسور معمولا اندازه‌ای برابر با 23.60 در 15.70 دارند که تقریبا 13 برابر اندازه‌ی حسگر تصویر گوشی‌های هوشمند رایج ( 6.17 در 4.55 میلی‌متر ) است. فراتر از آن، سنسورهای فول‌فریم اندازه‌ای برابر 36 در 24 میلی‌متر دارند که حدودا 30 برابر اندازه‌ی حسگر دوربین گوشی‌های هوشمند است !

اما عملکرد حسگر بزرگتر در چه چیزی بهتر است؟ حسگرهای بزرگتر سطح وسیع‌تری دارند و به همین جهت نور بیشتری را جذب می‌کنند که باعث افزایش دامنه داینامیکی، عمق میدان و کاهش نویز می‌شود. پس اگر این مسائل برای شما مهم است، جواب سوال دوربین DSLR یا گوشی ، دوربین DSLR است !

 

لنز قابل تعویض

یکی از آزاردهنده‌ترین و شاید مهمترین محدودیت‌ها در دوربین گوشی‌های هوشمند، ثابت بودن و غیر قابل تعویض بودن لنز آن است. لنز دوربین‌های موبایل همواره به صورت واید طراحی می‌شود. برخی تولیدکنندگان موبایل تاکنون از خلاقیت‌های نظیر زوم هوشمند، لنز دوم و حتی سوم برای افزایش فاصله‌ی کانونی استفاده کرده‌اند و برخی امکان نصب لنز‌های مینیاتوری مبدل تله را فراهم کرده‌اند؛ اما حقیقتا تمام این نوآوری‌ها نتوانسته‌اند جای قابلیت تغییر لنز را بگیرند و شما نمی‌توانید بسته به منظره‌ای که قصد عکاسی از آن دارید، لنز متناسب با فاصله‌ی کانونی مورد نیاز را استفاده کنید.

اینکه برای هر سبکی از عکاسی از لنز واید استفاده کنید قطعا آسان نیست. ممکن است در عکاسی منظره یا عکس‌های پرتره گروهی به مشکل خاصی نخورید، اما قطعا در عکاسی پرتره یا عکاسی معماری، یک عکاس حرفه‌ای سعی می‌کند از لنزی با فاصله کانونی بیشتر، برای مثال 50 میلیمتری، استفاده کند تا میدان دید کمتری داشته باشد و اعوجاج کمتری در پس زمینه دیده شود.

وقتی مجبور باشید از لنز واید استفاده کنید مشکلات زیادی در عکستان به وجود خواهد آمد، برای مثال ممکن است گوشه‌های عکس کشیده شوند یا درعکاسی پرتره، سر سوژه نسبت به بدنش بزرگتر باشد. استفاده از فاصله کانونی متغیر تمام این مشکلات را پوشش می‌دهد و این ارمغانی است که تمام دوربین‌های دیجیتال قدیمی یا جدید برایتان خواهند داشت !

البته بعضی از دوربین‌های گوشی‌های هوشمند یک ماژول لنز جداگانه برای اضافه کردن یک فاصله کانونی بیشتر دارند، برای مثال پرچمداران سامسونگ مثل S10 یا پرچمدار هوآوی یعنی P30 Pro این قابلیت را به بهترین شکل ارائه داده‌اند. اما قطعا محدودیت‌هایی در این حالت‌ها هم وجود دارد. چرا که ماژول زوم بسیار بزرگ است و قرار دادن آن در بدنه کوچک و نازک موبایل تقریبا غیر ممکن است.

 

فوکوس خودکار

بی شک سرعت فوکوس کردن و همچنین دقت آن یکی از مهمترین ویژگی‌های هر دوربینی محسوب می‌شود. این موضوع بیشتر در عکاسی ژانر خیابانی، ورزشی یا حیات وحش اهمیت دارد که سوژه در آن ممکن است به سرعت حرکت کرده و از ناحیه فوکوس خارج شود.

گوشی‌های هوشمند با وجود بهره‌مندی از قدرت پردازشی در حد رایانه، هنوز هنگام فوکوس کردن سرعت عمل رضایت‌ بخشی ندارند. البته به لطف استفاده از تکنولوژی Dual Pixel در پرچمداران جدید، این مورد بهبود زیادی داشته است. اما هنوز هم این تکنولوژی قابل مقایسه با دوربین‌های DSLR رده بالا نیست، به خصوص از نظر دقت فوکوس.

 

سرعت فوکوس در دوربین‌های دیجیتال DSLR یا بدون آینه به مراتب سریع‌تر از گوشی‌های هوشمند است. اما جدایی از سرعت و دقت در فوکوس، مورد بعدی تاخیر شاتر است که این هم بسیار آزار دهنده است. تاخیری که به جرات می‌توان گفت در اکثر گوشی‌های هوشمند بین نیم ثانیه تا 1 ثانیه است. شاید برای کاربران عادی یا افرادی که صرفا قصد عکاسی برای ثبت خاطرات خانوادگی دارند آنقدرها هم مهم نباشد؛ اما یک عکاس حرفه‌ای به هیچ وجه حاضر به از دست دادن یک صحنه فوق‌العاده به خاطر کندی شاتر نیست.

گوشی‌های هوشمند چه از فوکوس لیزری استفاده کنند، چه از تشخیص فاز یا هر سیستم دیگر، سرعت فرایند فوکوس و ثبت لحظه‌ی آن‌ها همپای دوربین‌های دیجیتال نیست. به همین جهت، با اینکه نسل به نسل، دوربین گوشی‌ها در حال ارتقا بوده و این حقیقتی انکارناپذیر است، اما هنوز جایگزین کردن دوربین دیجیتال با موبایل منطقی به نظر نمی‌رسد.

 

شاتر مکانیکی و دیافراگم فیزیکی

بدنه گوشی‌های هوشمند کوچک و باریک است و علاوه بر دوربین، بخش‌های بسیار دیگری نیز باید در آن قرار بگیرند. کمپانی‌های سازنده اما برای جا دادن تمام این عناصر، قسمت‌های مهم را از ساختار دوربین حذف می‌کنند. به همین منظور به جای شاتر مکانیکی، از شاتر الکترونیکی در گوشی‌های هوشمند استفاده می‌شود که همواره باز است و گزینه‌ای برای کنترل دریچه دیافراگم ندارد.

اما استفاده از شاتر الکترونیکی علاوه بر فقدان قابلیت تغییر دیافراگم، چه مشکلات دیگری را می‌تواند داشته باشد؟ یکی از این مشکلات این است که تصاویر در ایزوی بالا دچار نویز زیادی می‌شوند و هنگام عکاسی از سوژه‌های متحرک، تاری در حرکت دیده می‌شود. علاوه بر این، عدم توانایی در تغییر دیافراگم سبب می‌شود وقتی می‌خواهید از منظره‌ای مانند آب روان یا حرکت ماشین‌ها در شب عکس بگیرید قادر به انجام این کار نباشید؛ زیرا دیافراگم ثابت F1.8 برای پایین آوردن سرعت شاتر بیش از حد درخشان است.

از طرف دیگر، اساسا امکان کاهش سرعت شاتر نیز وجود ندارد. به‌عنوان عکاس اگر بخواهید با فلاش عکس بگیرید، لازم است سرعت شاتر را کاهش دهید؛ نبود شاتر مکانیکی و فقدان کنترل دیافراگم فیزیکی، در دنیای عکاسی دو کاستی بزرگ به شمار می‌روند که استفاده از فلاش دوگانه در گوشی‌های هوشمند هیچ کمکی به پوشش آن‌ها نمی‌کند.

البته سامسونگ در پرچمدارهای خود از نسل قبلی یعنی گلکسی اس 9 پلاس تا پرچمدار حال حاضر یعنی اس 10 پلاس از دو تنظیم گشودگی دیافراگم استفاده کرده است. به این مورد می‌شود از طریق بخشی در نرم‌افزار دوربین آنها دسترسی پیدا کرد. این دیافراگم‌ها یکی F1.5 و دیگری F2.4 است. متأسفانه این کار نیز هرچند بهبودهایی را به همراه دارد در اکثر مواقع کمک چندانی نمی‌کند؛ زیرا F2.4 همچنان برای استفاده‌های خلاقانه با سرعت شاتر پایین بیش از حد درخشان است.

 

کیفیت لنز

امروزه در دنیای گوشی‌های هوشمند گشودگی دیافراگم دوربین‌ها به F1.7، F1.6 و اخیرا F1.5 افزایش پیدا کرده است. البته این مورد نیز همانند تعداد پیکسل‌های تصویر، تبدیل به یک المان تبلیغاتی جذاب دیگر شده است ! در واقع کمپانی‌ها حالا به جای تعداد پیکسل از دیافراگم برای مانور روی پرچمدارهای خود استفاده می‌کنند و توانسته‌اند توجهات زیادی را نیز به همین شکل جلب کنند. اما حقیقتا می‌توان گفت که F1.7 در مقایسه با F1.6 فرق چندانی ندارد.

 

چیزی که اهمیت دارد کیفیت اپتیکال یا ساختار لنز است. اگر لنز باکیفیت باشد، گشودگی دیافراگم اهمیت چندانی نخواهد داشت. یک لنز خوب با گشودگی دیافراگم F2.8 ولی شفافیت و وضوح عالی و کنتراست و کنترل‌های فنی خوب به مراتب بهتر از یک لنر F1.8 با کاستی‌های زیاد است؛ کاستی‌هایی که اگر گشودگی دیافراگم اینقدر زیاد نبود راحت‌تر قابل رفع بودند.

 

عمق میدان

عمق میدان شاید یکی از مهم‌ترین عوامل در عکاسی پرتره باشد. یک عکس پرتره گرفته شده با یک دوربین DSLR یا بدون آینه را با یک نمونه از گوشی‌های هوشمند مقایسه کنید. قطعا اولین نکته‌ای که توجه شما را جلب خواهد کرد شفافیت سوژه اصلی و تار بودن پس زمینه است. کمپانی‌ها برای شبیه سازی این مورد، از روش‌های مختلفی مثل اضافه کردن یک یا دو لنز به لنز اصلی یا پس پردازش پس از ثبت عکس استفاده کرده‌اند. اما حقیقتا نمی‌شود حتی بهترین‌های آنها را با یک دوربین دیجیتال متوسط هم مقایسه کرد.

چرا که تمام این اتفاق‌ها در گوشی‌های هوشمند به صورت نرم‌افزاری رخ می‌دهد، در حالی که در دوربین‌های دیجیتال، تمام این اتفاقات مربوط به تشخیص فاصله و پردازش‌های سخت افزاری می‌باشد. کاهش عمق میدان یک اتفاق فیزیکی بوده و از طریق لنز انجام می‌گیرد، پس شبیه سازی آن ممکن است نتواند کیفیت لازم را داشته باشد و می‌توانید ببینید که در بهترین حالت هم گوشه‌های سوژه اعوجاج دارند.

توجه داشته باشید که دوربین‌های خانگی نیز عملکردی مشابه دوربین‌های موبایل دارند و کنترل عمق میدان در آن‌ها محدود است؛ اما مثلا دوربین دیجیتال مقرون‌به‌صرفه‌ای مانند نیکون D3300 از لحاظ کنترل عمق میدان رقیبی در بین گوشی‌های هوشمند ندارد. چه برسد به دوربین‌های حرفه‌ای !

 

عمر باتری و عمر مفید

دوربین‌های دیجیتال تنها مخصوص عکاسی ساخته شده‌اند و قطعا مصرف باتری کمتری نسبت به گوشی‌های هوشمندی که مخصوص صدها کار دیگر نیز علاوه بر عکاسی ساخته شده‌اند دارند. برای مثال یک دوربین دیجیتال معمولی و بدون استفاده از گریپ باتری ، با هر بار شارژ می‌تواند تا حدود 700 شات ثبت کند، اما در گوشی‌های هوشمند این مقدار بسیار کمتر است. چرا که علاوه بر عکاسی، فعالیت‌های دیگری نیز انجام خواهد شد که هر کدام مقداری از باتری را مصرف می‌کنند.

پس اگر صبح دوربین خود را به صورت کامل شارژ کنید و از خانه برای عکاسی بیرون بروید، احتمالا باتری دوربین تا انتهای سفر شما را همراهی خواهد کرد. اما برای یک گوشی هوشمند اینگونه نیست و ممکن است در اواسط راه رفیق نیمه راه شده و خاموش شود ! ممکن است با استفاده زیاد از دوربین موبایل تا چند بار در روز نیاز به شارژ آن داشته باشید و این در بیرون منزل دشوار خواهد بود. یا حداقل مجبورید یک پاوربانک را هم همراه خود داشته باشید.

 

اما بحث دیگری که برای پرسش دوربین DSLR یا گوشی پیش می‌‎آید، عمر مفید استفاده از آنها است.

گوشی‌های هوشمند در بهترین حالت معمولا عمری 2 تا 3 ساله دارند و پس از آن دچار زوال از قسمت‌های مختلف مانند باتری و سیستم‌عامل می‌شوند و رفته رفته با قطع پشتیبانی نرم‌افزاری توسط کمپانی سازنده، کاربر به سوی خرید مدل جدیدتر سوق داده می‌شود. اما دوربین‌های دیجیتال به شکلی ساخته می‌شوند که دوام و ماندگاری بالایی داشته باشند. به همین جهت است که دوربین دیجیتالی با قدمت 10 سال هم می‌تواند همچنان تصاویر بسیار با کیفیتی بگیرد.

 

البته دوربین‌های دیجیتال مسئله‌ای تحت عنوان عمر مفید شاتر دارند که نشان می‌دهد تعداد دفعاتی که شاتر می‌تواند بالا رفته و دوباره پایین بیاید محدود است. عمر مفید در دوربین‌های رده پایین یا قدیمی معمولا به 50 هزار شات محدود می‌شود، اما در دوربین‌های میانرده این عدد تا 100 یا 150 هزار شات افزایش پیدا می‌کند. دوربین‌های رده بالا هم تا 300 یا 400 هزار شات می‌توانند بدون افت عملکرد کار کنند. این میزان اصلا کم نیست و چند سالی جوابگوی نیازهای شما خواهد بود.

حتی پس از آن مدت هم می‌توانید با هزینه‌ای بسیار کمتر از یک دوربین، اقدام به تعویض شاتر کنید و جان تازه‌ای به دوربین خود بدهید ! پس اگر می‌خواهید برای مدت زیادی روی دوربینتان سرمایه گذاری کنید، بی شک باید یک دوربین دیجیتال یا بدون آینه را انتخاب کنید.

دوربین گوشی‌های هوشمند در چه سطحی قابل مقایسه هستند ؟

به طور کلی می‌توان گفت گوشی‌های هوشمند هیچ برتری نسبت به دوربین‌های دیجیتال ندارند و شاید تنها مزیت آنها حجم و وزن کمتر باشد که قطعا مورد قانع کننده‌ای نیست. سنسور بزرگتر، کیفیت بسیار بیشتر، کنترل بهتر روی دیافراگم و عمق میدان، قابلیت تعویض لنز، شاتر مکانیکی، فلاش قدرتمندتر و باتری بسیار بهتر، از برتری‌های قاطع دوربین‌های دیجیتال در برابر گوشی‌های هوشمند هستند.

اما با تمام اینها نمی‌شود نسبت به قضیه قیمت بی تفاوت بود. هزینه جمع آوری یک مجموعه کامل عکاسی شامل دوربین دیجیتال، لنزها و فیلترهای متعدد و همچنین پایه نگهدارنده و تجهیزات نورپردازی بسیار بسیار بیشتر از یک گوشی هوشمند خواهد بود. پس قیمت را هم می‌توان جزو معدود برتری‌های گوشی‌های هوشمند به حساب آورد. صد البته که با پرداخت هزینه بیشتر، تجربه بهتری نیز از عکاسی خواهید داشت !

 

دوربین‌های بدون آینه اما در سالهای اخیر محبوبیت بسیار زیادی بین عکاسان پیدا کرده‌اند و کم کم در حال گرفتن جایگاه دوربین‌های DSLR در بازار حرفه‌ای‌ها هستند. همانطور که از اسم آنها معلوم است، این دوربین‌ها بدون آینه هستند، یعنی نور توسط آینه به ویزور منتقل نمی‌شود و معمولا از ویزور الکترونیکی برای آنها استفاده می‌شود.

در این دوربین‌ها حسگر نقش سیستم فوکوس خودکار، ثبت‌کننده‌ی عکس و منظره‌یاب را به‌طور همزمان ایفا می‌کند. همین شیوه‌ی کار در گوشی‌های هوشمند نیز وجود دارد؛ اما بدنه‌ی دوربین بدون‌آینه در خدمت تجربه‌ی عکاسی است؛ یعنی روی آن دکمه‌ها و کلیدهای اختصاصی انجام تنظیمات وجود دارد و به‌علاوه لنز این دوربین‌ها نیز قابل‌تعویض و تطبیق‌پذیر است. در بدون‌آینه‌ها نیز سیستم فوکوس، تشخیص کنتراست، تشخیص فاز یا ترکیبی از این دو است.

 

یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های دوربین‌های بدون آینه سایز بسیار جمع و جور آنهاست، به طوری که با باز کردن لنزشان می‌توان آنها را درون جیب قرار داد! لنز قابل تعویض، حسگر بزرگتر، دکمه‌ها و تنظیمات بیشتر مخصوص عکاسی و در نهایت سرعت بسیار بیشتر فوکوس، از برتری‌های دوربین‌های بدون آینه هستند و تنها نکته منفی آنها قیمت بسیار بالایشان است. هزینه دوربین‌های بدون آینه و لنزهایشان حتی از دوربین‌های DSLR هم بیشتر است.

اما رقابت با دوربین‌های کامپکت خانگی تنها جایی است که دوربین گوشی‌های هوشمند حرفی برای گفتن دارند و می‌توانند خودی نشان دهند. این دوربین‌ها بدنه‌ای کوچک داشته و در کنار حسگری کوچک، از امکانات بسیار کمی هم استفاده می‌کنند.

به جرات می‌توان گفت که گوشی‌های هوشمند با وجود اپلیکیشن‌های متعدد و قابلیت‌های بسیار بیشتر، مخصوصا در پرچمدارهای جدید، کاملا نسبت به دوربین‌های کامپکت برتری دارند و شاید تنها نقطه ضعفشان زوم اپتیکال باشد.

 

نکات پایانی و جمع‌بندی

در نهایت پاسخ منطقی به سوال دوربین DSLR یا گوشی چیست؟ دوربین گوشی‌های هوشمند امروزه به طور غیر قابل انکاری کارآمد و با کیفیت هستند. در واقع شاید با توجه به سهولت استفاده، شاید بتوان آنها را به طور کامل جایگزین دوربین‌های کامپکت کرد. اما باید پذیرفت که گوشی‌های هوشمند هنوز هم هیچ حرفی برای گفتن در برابر دوربین‌های دیجیتال ندارند و از هیچ نظر قابل مقایسه نیستند.

البته این کاملا به ژانر عکاسی شما هم بستگی دارد، برای مثال گوشی‌های هوشمند برای عکاسی خیابانی مناسب هستند و ممکن است در عکاسی طبیعت هم تا حدی کارآمد باشند. اما برای سایر ژانرها بهتر است از یک دوربین DSLR به همراه لنزهای مخصوص استفاده کنید.

همچنین به اینکه شما تا چه حد در عکاسی حرفه‌ای هستید یا اصلا عکاسی را به چه دیدی نگاه می‌کنید نیز بستگی دارد. اگر عکاسی را به شکل حرفه‌ای دنبال نمی‌کنید و برنامه‌ای هم برای پیشرفت در آن ندارید، خرید یک دوربین DSLR گران قیمت تنها می‌تواند جیب شما را خالی کند. اگر قادر به تشخیص یک اثر هنری درست و با کیفیت نیستید یا برای عکاسی به وسیله‌ای کم حجم و سبک نیاز دارید تا در جمع‌ها و مسافرت‌های خانوادگی همراه خود داشته باشید، گوشی‌های هوشمند برای شما بسیار مناسب‌تر هستند.